Zawiodłam się, nie powiem. Mimo że spodziewałam się takiego obrotu sprawy, ta nadzieja, którą Ona zawsze mi dawała, trzymała mnie przy pozytywnym scenariuszu zdarzeń. Liczyłam na to, że jak co roku spotkamy się jeszcze podczas Jej podróży, gdzieś na początku grudnia, usiądziemy w przytulnej kawiarni i pijąc piernikową kawę, zakochamy się po raz kolejny w pierwszym padającym śniegu. Ale nie wyszło tak, jak zawsze. Nie złapałam jej w połowie drogi. Nie opowiedziałam wszystkich moich zmartwień. Miałam za to wrażenie, że cały świat pogrążył się w zimnych barwach (ale nie od śniegu, bo śniegu nie ma), które powoli przenikały też gdzieś głębiej, do serc tych wszystkich ludzi, których mijałam na ulicy. Widziałam twarze bez wyrazu, smutne i zrezygnowane, których właściciele mechanicznie wykonywali wszystkie świąteczne czynności, bardziej z zasady niż z impulsu serca. Czułam, jak ta obojętność chce dotknąć też mnie i panicznie szukałam pocieszenia w Jej oczach koloru nieba, ale Ona nie była w tym roku obok, żeby mnie uspokoić.
Moja Cicha Noc nie przyszła. I nic już nie jest takie samo.
Christmas Eve, Archibald Motley
Najnowsze komentarze