Pada śnieg. Jest dosłownie wszędzie. Dostał się za mój kołnierz i nieproszony wpadł do butów. Ciężko mi się idzie po nieodśnieżonym chodniku z nieznośną myślą z tyłu głowy, że za chwilę mogę się wywrócić, może się coś stać, a zanim dotrę do domu, stracę czucie w palcach stóp i dłoni. Szybko ostatnio wpadam w panikę, przez większość czasu błądząc gdzieś po labiryntach moich myśli, co odcina mnie na tyle skutecznie od świata, że nie do końca wiem, co było naprawdę, a co sobie wymyśliłam. A ten spacer? Nie jestem pewna czy śnię, czy wiatr rzeczywiście co raz unosi w górę delikatne płatki, zaburzając jedność krajobrazu, ale tworząc przy tym niezwykle harmonijny chaos ruchów i kształtów. Urzeka mnie ten widok. Jednak z każdym jego podmuchem mam wrażenie, że to ja się rozpadam. Jestem jak śnieg, ale jest zbyt zimno, żeby ulepić ze mnie bałwana, poskładać i uporządkować, aby utworzyć jedną całość.

Esa Riippa- Ura (Kariera)

Continue reading