Nie spodziewałam się, że włączając radio w poniedziałkowy wieczór, znów usłyszę Twoje imię. Tak dawno się przecież nie widziałyśmy! Włączyłam telewizor chcąc zobaczyć, co u Ciebie słychać, zatracić się w widoku misternie wykonanych maswerków i choć przez chwilę znów poczuć tę dumę, której zawsze jesteś pełna. A raczej byłaś. Bo pomarańczowy blask, w którym tego wieczoru spowite były Twoje gotyckie mury, nie był wcale promieniami zachodzącego, kwietniowego słońca. Stałaś tam bezsilna patrząc na Paryż, który zdezorientowany tą nagłą sytuacją, nie przewidywaną w żadnym scenariuszu, nie potrafił wyciągnąć Cię z płomieni ognia, powoli i bezlitośnie trawiących Cię całą.
źródło: luxuo.com
Najnowsze komentarze